Eén keer per maand mag ik een stukje schrijven voor het Kompas, een huis-aan-huiskrant in Sliedrecht en Hardinxveld-Giessendam. Deze teksten deel ik graag ook via onze website met jullie. Hieronder volgt mijn eerst stuk.
Verlies en verdriet zijn dichtbij
Mijn passie is het verzorgen van uitvaarten, om rust en aandacht voor de families te creëren. Ervoor zorgen dat mensen de juiste begeleiding krijgen. En mijn hart gaat uit naar mensen met verdriet. Verlies en verdriet staan om de hoek in ieders leven. We worden er allemaal mee geconfronteerd.
Verliezen die niet als verliezen worden gezien
Misschien denk je bij verlies en verdriet aan ziekte of sterven, maar er zijn nog veel meer verliessituaties die je intens verdrietig kunnen maken. Verlies kan ook betekenen dat je niet de baan krijgt waar je zo op hoopte, je wordt uitgeloot voor de studie die je zo graag had gedaan, een vriendschap afbreekt, een liefde onbeantwoord blijft, je je stabiele gezinsleven verliest door echtscheiding, kinderen en ouders geen contact meer hebben, je getroffen wordt door een chronische ziekte, je ongewenst kinderloos blijft, mensen elkaar geleidelijk verliezen door voortschrijdende dementie… Dat zijn allemaal verliezen die niet per se als verliezen worden gezien. De rouw om zulke verliezen wordt nog zwaarder door onbegrip, schaamte of gewoon door een gebrek aan aandacht van andere leden in je familie, je werksituatie of je omgeving. Je stelt jezelf dan de vraag of je rouw en je verdriet wel normaal zijn.
Tijd en aandacht
Verdriet heef tijd nodig. Dat beseffen we niet altijd meer. We zijn gewend aan snelle processen, direct resultaat en controle hebben. Rouw gaat daar juist dwars tegenin, als een proces dat tijd en aandacht nodig heeft. Enkele dagen na het verlies herneemt vaak iedereen het normale leven weer en wordt het verdriet ontweken of doodgezwegen. Rouwen is juist iets dat een mens niet alleen kan, maar dat samen met anderen moet gebeuren. Mensen in verdriet hebben het meeste baat bij de warmte en liefde van hun eigen familie en vrienden.
Niet weglopen van verdriet
Mijn wens is dat verlies en verdriet als een integraal deel van de samenleving wordt gezien. Dat we er niet voor weglopen, maar er juist voor elkaar zijn. Nu hoor ik mensen vaak zeggen: ‘Ik zou er wel heen willen, maar ik durf niet’. Of: ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen’. Mijn boodschap is altijd: ga om te luisteren naar wat mensen vanuit hun verdriet tegen jou te zeggen hebben. Jouw luisterend aanwezig zijn, kan al zo’n verschil maken!
Een beroep op mij doen
Ik wil er graag voor u zijn. Dit kan na een overlijden, maar hoeft niet per se. De mogelijkheid bestaat om al vóór een overlijden kennis te maken of om uw laatste wensen te bespreken. Ook hanteer ik geen termijn waarop ik het contact met nabestaanden afsluit. Wie mij nodig heeft op welk moment dan ook kan een beroep op mij doen.