De dagen voor kerst vangen weer aan. Voor veel mensen is deze periode een speciale tijd, waarin families en vrienden bij elkaar komen om deze dagen met elkaar door te brengen. De winkels zijn mooi aangekleed en de Kerkbuurt zelf is weer prachtig versierd met lichtjes. In de winkels schalt het uit de boxen: Jingle Bells, Jingle Bells…. Je merkt het ook aan de mensen op straat en in de winkels. Mensen met lange boodschappenlijstjes en volle karren lopen door de supermarkt.
Zelf loop ik ook op een vrijdagavond met een volle kar door de supermarkt. We hebben nogal wat nodig voor ons gezin met 5 kinderen en de gasten die we verwachten. Daar kom ik haar tegen. Een mevrouw, waarvan ik de uitvaart van haar man een aantal weken geleden heb mogen begeleiden. We begroeten elkaar hartelijk. In het mandje van haar rollator ligt een halfje brood, een beker havermoutpap en een klein potje groente van Hak. Het voelt ineens heel ongemakkelijk die overvolle kar van mij. Mevrouw begint te praten en stopt niet meer. Blijdschap en tranen wisselen elkaar af. Ze blikt terug op het afscheid, hoe mooi het was, hoe moeilijk en verdrietig ook, hoe het ‘gewone’ leven zo confronterend is met de lege plek op de bank of het teveel koffie zetten uit gewoonte, het alleen thuiskomen, een kerstkaart krijgen en het niet kunnen delen, hoe iedereen nu druk bezig is met kerst en straks weer oud en nieuw en dat ze zo tegen die feestdagen op ziet….
Ik luister, dat is wat ik voor haar kan doen op dat moment. Na 30 minuten eindigen we ons gesprek. Ze is opgelucht en blij me gezien te hebben. Even haar hart kunnen luchten, zonder dat ik haar advies geef of dat ik haar probeer op te vrolijken. Het verdriet mag er zijn. We geven elkaar wederom een hand en ik wens haar sterkte voor de komende dagen… De decembermaand is moeilijk voor mensen in rouw.
Ik stuur deze kerst de mensen die rouwen een kaart met onderstaand gedicht. Misschien kunt u dit gedicht ook gebruiken voor mensen in uw omgeving en hen een kaartje sturen? Dit kunt u natuurlijk ook doen d.m.v. een bezoekje of een telefoontje. Ze zullen het waarderen dat u aan hen denkt en zo kunnen we samen op deze manier misschien wat licht brengen in de donkere dagen van deze, voor hen zo moeilijke, decembermaand!
De lege plek aan tafel
onzichtbaar voor het oog
mijn hart dat huilt in stilte
mijn mond is kurkdroog
Het gezelschap is me dierbaar
we delen elk moment
maar ik voel daardoor meer dan ooit
dat jij er niet meer bent
Verblind door alle lichtjes
laat ik mijn tranen vrij
dankbaar voor dit samenzijn
maar bedroefd om nooit meer ‘wij’